|
07/06/2017 20:01 | |
ZACCHEU (leggi dal Vangelo di Luca, 19, 1-10)
Ntall'ufficiu du daziu Zaccheu stava, d'unni un mari di genti transitava già di prima matina, pi' pagari li tassi a lu guvernu, e grossi affari facia cu stu misteri, picchì a genti pi' forza avia a pagari, e malamenti avia assummatu un puzzu di dinari, ca veru riccu si putia chiamari.
Ma tutta 'a so' ricchizza un ci bastava, picchì 'u megghiu di cchiù po' ci mancava: la genti nto so' cori 'u disprizzava, pi latru e priputenti lu pigghiava, e già, sulu a vidillu, s'arrassava e 'i starici vicinu si scansava. Nuddu c'era ca lu cunsiderava comu so'amicu. Sulu si truvava.
Mentri chi trafichiava nta duana, si jia addunannu di na cosa strana: ca na fudda di genti pi' la strata passava, ca l'ufficiu era all'intrata du paisi di Gericu, e 'u passari di tanta genti 'u spinci a curiusari. S'affaccia avanti a porta pi' spiari di chi cosa la genti sta a parrari.
Senti ca appena appena avia passatu Gesù di Nazaret, e avia purtatu tutta dda genti a ghirici dappressu, picchì gran cosi avianu successu nta tutti i posti unnè ch'Iddu avia statu, ca puru ddà la vuci avia arrivatu. Sintennu sti nutizii, un gran fermentu metti tuttu 'u so' cori in muvimentu.
É comu un focu ca nun po' astutari, comu un pinseri ca nun po' scacciari: "Iu puru vogghiu viriri a Gesù!", si dici, e fermu nun po' stari cchiù. Nesci nta strata e cerca di capiri d'unni Gesù si trova. Prestu a diri, picchì Zaccheu è curtu di statura e i genti p'iddu sunnu comu mura.
Ma all'improvisu spunta nta so' menti 'na pinsata pivveru ntilligenti: vistu ca cu dda fudda 'un po' arrivari a vidiri a Gesù, e 'un po' ammuttari a nuddu pi circari di passari, va di cursa e accussì po' superari tutta 'dda fila 'i genti e po' acchianari lestu nta un sicomoru, e ddà aspittari.
Zaccheu avia a Gesù ricanusciutu già di luntanu, ca 'un avia junciutu sutta l'arvulu unni è chi l'aspittava, picchì propriu di ddà Gesù passava. Lu cori di Zaccheu non si cuitava e a sbattiri cchiù forti sicutava, ca 'na granni emozioni l'affirrava nto mentri ca Gesù s'avvicinava.
E quannu sutta o' sicomoru junci, Gesù si ferma e li so' occhi spinci, e ci dici: "Zaccheu, scinni 'i primura, ca 'i veniri a to' casa nun viu l'ura!". Comu si un vecchiu amicu avissi statu, a so' casa Gesù s'avia nvitatu. Zaccheu scinni di l'arvulu satannu e a' so' casa a Gesù si sta purtannu.
La genti, ca a Zaccheu nun suppurtava, contru a Gesù cu stizza murmuriava: "Nun è 'na cosa giusta ca u Signuri trasi nta casa d'un gran piccaturi!" Nta stu mentri Zaccheu è accussi cuntenti ca nun ci pari veru, ma pi' nnenti, d'aviri nta so' casa a lu Signuri, c'a so' vita canciò cu lu so' amuri.
Mittennusi all'aggritta, seriamenti, dici a Gesù cu tutti i sintimenti: "Un granni piccaturi jiu haiu statu e ad un munzeddu i genti haiu arrubbatu. Ora ti giuru ca mità 'i dinari chi pusseru a li poviri haiu a dari, e a tutti chiddi chi potti arrubbari quattru voti nnarreri ci haiu a turnari!".
Gesù è commossu, ma dintra o' so' cori fannu festa di l'Ancili li cori. "Oggi - dici a Zaccheu - cu gran cirtizza, nta 'sta casa trasìu la sarvizza. Tu nun si' straniu, si' d'Abramu figghiu, e ti lu dici giustu cu è ch'è u' Figghiu di l'omu, e vinni propriu pi' circari cu era pirdutu, e pi fallu salvari".
Giuseppe Licciardi (Padre Pino)
|